یا سید السادات

جهان ما از دوری رخ زیبایت و از دوری صفای گرم وجودت به عصری یخبندان تبدیل شده است . . .

باز بر آسمان سرد و کولاک ما بتاب تا جوانه های جوانان این زمین، سر از زیر این زمستان بی روح برگیرند

و با تشعشع انوار هدایتت جامه ی بهاری بر تن کنند . . .

تا شاید دوباره رخ گل و آواز بلبل را بر این کره خاکی نظاره گر باشیم . . .

ای خورشید پنهان

از پشت ابرهای تاریک و رعد آسای این زمستان بی رنگ، رخ بنما،

که شکوفه های بهاری بسی دلتنگ نوازش دستان پر مهرت شده اند . . .