یا سید السادات

من أحب الدنیا ذهب خوف الاخره من قلبه

هرکس دنیا را دوست بدارد و ترس از آخرت از قلبش رخت بر می‏بندد

“ایها الناس ان أخوف ما أخاف علیکم اثنان: اتباع الهوی و طول الامل فاما اتباع الهوی فیصد عن الحق، و أمّا طول الامل فینسی الاخره”

ای مردم! ترس‏ناک‏ترین چیزی که از ابتلای شما به آن می‏ترسم، دو چیز است. پیروی از هوای نفس و آرزوی بی‏شمار.
اما پیروی از هوای نفس، شخص را از راه حق باز می‏دارد و آرزوی بی‏حساب، آخرت را از یاد می‏برد.
جمله «دلم خواست کردم» از آن جمله ‏هایی است که موجودیت آدمی را ویران می‏کند و ریشه ‏ی اصول و قوانین مبتنی بر حق و حقیقت را به آتش می‏کشد. درهای بی‏درمان بشر که سرتاسر تاریخ ما را فرا گرفته است، میکروبی جز هواهای نفسانی ما ندارد. ریشه ‏ی اصلی ستم و تجاوزها، هواپرستی است.
برخی گفته ‏اند: سبب درازی آرزو حب دنیاست؛ زیرا وقتی انسان با دنیا انس گرفت و به لذت‏های آن عادت کرد، جدایی و دوری از دنیا برایش سنگین است و دوام آن را دوست دارد.
بنابراین به مرگ که جدا کننده ‏ی او از دنیا است، نمی ‏اندیشد و از مرگ غافل می‏شود؛ زیرا وقتی انسان چیزی را دوست دارد، نمی‏خواهد آن را از دست بدهد. بدین ترتیب انسان خودش را برای مرگ آماده نمی‏کند تا اینکه ماه‏ها و سال‏ها می‏گذرد و پیر می‏شود. در پیری نیز سرگرمی‏ ها و وابستگی ‏های دنیایی، او را از توبه و ندامت باز می‏دارد تا اینکه مرگ او را در می‏یابد. این گونه است که انسان غافل بعد از مرگ به حسرت و ندامت دچار می‏شود و این، همان خسران مبین است.
“تؤمل فی الدنیا طویلاً و لا تدری
اذا جن لیل‏ها تعیش الی فجر فکم من صحیح مات من غیر عله و کم من مریض عاش دهر الی دهر”

 آرزوی دراز در دنیا دارد و نمی‏داند که هنگامی که سیاهی شب فرود آید تا صبح بیشتر در حیات نیست. چه بسیار انسان‏های تندرستی که بدون علت مردند و چه بسیار بیمارانی که روزگار درازی در این دنیا زیستند.

اگر کسی را در دنیا از مرگ ایمنی بودی آن کس رسول خدا(ص ) بود که از فرزندان آدم هیچ کس آن تقرب و منزلت نزد خدا نداشت، با این وصف فرمود: هیچ کس در جهان جاویدان نیست.
ای قوم! از این سرای حوادث گذر کنید
خیزید و سوی عالم علوی سفر کنید این سرای فانی است. نگرید تا دل در آن نبندید و آرامگاه نسازید. مسکین آدمی است که پیوسته نظاره‏ مرگ دیگران می‏کند و پندارد که همیشه ناظر مرگ دیگران است و خود نخواهد مرد.