یا سید السادات

امام جواد علیه السلام می فرمایند:

فردی که تنها تکیه گاهش پروردگار باشد، به غنای واقعی می رسد و دیگران به او نیازمندند و هر آن کس که تقوا پیشه کند، مردم او را از جان و دل دوست می دارند.

شریف واقعی فردی است که باشرافتِ علم و دانش آراسته گردد و بزرگ واری حقیقی با فردی است که راه تقوا و خداشناسی پیش گیرد.

کم گویی، ننگ ها را می پوشاند و آدمی را از لغزش ها باز می دارد؛ آدمی در زیر زبان خود پنهان است و زبان است که راز آدمی را فاش می سازد.

کسی که از هوای نفس خود اطاعت کند، به دشمن خود فرصت دهد که به آرزوی دیرینه اش نایل گردد.

بدان که در هیچ شرایطی، از دیدگاه پروردگار مخفی نخواهی بود؛ اکنون ببین چگونه و در چه شرایطی به سر می بری.

گذشت زمان، پرده ها را کنار می زند و اسرار نهان را بر تو آشکار می سازد.

کسی که به زمانْ با دیده بدبینی نگاه کند و لب به ملامت روزگار بگشاید، ملامتش به درازا می کشد.

هرقدر نعمت پروردگار بر فردی فزونی گیرد، نیازها و چشم داشت های مردم نیز از او فزون تر می گردد، پس اگر او متحمل زحمتی نگردد، نعمت هایی که به او رسیده، رو به زوال می رود.

دین شناسی، قیمت هر متاع گران قدر و نردبان ترقی برای دست یابی به هر مقام بلند پایه ای است که برای بشر قابل تصوّر می باشد.

مرحوم آیت‌الله مجتهدی تهرانی:
بازاری‌ها، هرشب به حساب دفترشان می‌رسند . سود و ضرر و طلبکاری و بدهکاری را می‌نویسند.
اگر هر شب، حساب و کتاب نکنند، ناگهان می‌ بينند مقدار قابل توجهی ضرر کرده‌اند.انسان هم بايد هر روز به حساب نفس خود برسد تا خدای نکرده ضرر نکند و يا ورشکست و عاقبت به شر نشود.شب، هنگام خوابيدن، بيانديش که چه کرده‌ای. چشمانت کجاها نگاه کرده، زبانت چه‌ها گفته، کجاها رفته‌ای
اگر بدی کرده بودی، خود را سرزنش کن و تصميم بگير آن کار را تکرار نکنی

امام صادق عليه السلام:
خانه اى كه در آن قرآن خوانده نمى شود و از خدا ياد نمى گردد، سه گرفتاری در آن خانه بوجود می آید:
1.بركتش كم شده،(دائم مشکل مالی دارند.)
2.فرشتگان آن را ترك مى كنند(رحمت و فیض خاص خداوند به آن خانه نازل نمی شود.)
3. شياطين در آن حضور مى يابند.
(نزاع و جدال در آن خانه زیاد است.)
خواندن قرآن در خانه این سه گرفتاری را برطرف می کند.
كافى، ج 2، ص 499، ح 1.

استاد قرائتی:
خلبان هر چہ بالاتر مےرود و اوج مےگیرد، زمین در نظرش ڪوچڪتر جلوہ مےڪند.
انسان الهے هم هر چہ بیشتر با عظمت خداوند آشنا مےشود، غیر خدا در نظرش ڪوچڪتر مےشود.

باید به ملاقات بهاری برویم که در بیابان ها اتراق کرده است. دو سه غزل از دفاتر سحری اش را به امانت بگیریم و تکثیر کنیم تا همه جا بوی مسیح واژه ها زنده شود. خوشحالی های متوالی، انسان را به بهار شباهت می دهد و چشم ما را از معرفتی چشم گیر پر می کند.
تا بهار هست، وقفه ای در جویبار آینه ها نیست.
لحظه ها تمامْ آبشاری اند؛ باید غنیمت شمرد!
مقابل نگاه سرسبز بهار، مباد حرف از چیدن و پرپر شدن بزنیم؛ واقعاً دل بهار نازک است!
امروز اما دهان «سیزدهم»، پر است از خیرمقدم گویی به مادر دشت و دامنه ها. امروز، بهار، جریانی از گل به راه انداخته است. می خواهد خون ما را سبز و تازه کند برای بودن. در خور تأمل است.
مخاطبی که امروز به طبیعت زده است، رو در رو می شود با آغوش گشوده درخت.
طراوت محسوس سیزدهم، زبان گنگ کلمات را به سمت غزل می گرداند. راستی! به چه کار می آید این همه برهوت، اگر رونقی از سبز را تجربه نکنند؟ بوی خوش سیزدهم را پرنده ها سر می دهند.
از یک دید می توان بهار را نقاش برجسته ای دانست که محیط پیرامون را شاد می کشد.
تقویم که به صفحه سیزدهم می رسد، می شکفد و با پرهیز از خرافات، خوش بینانه به قضیه بهار و طبیعت نگاه می کند؛ همه روزها، خوش وقت هستند.
پایین صفحه سیزدهم تقویم باید بنویسند که: «چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید».
اندیشه ما بیمار خواهد شد، اگر روزی را «نحس» بدانیم!
باید برویم تا عطر زندگی را، تپش هستی را از نزدیک بشنویم و در عرصه با اهمیتی از سبز، بار دیگر متولد شویم؛ چونان درختان.
انسان اگر از بلندای حقیقت به طبیعت خیره شود، چیزهایی در دست بهار می بیند که از دیدنش سیر نمی شود.
با خود می گوید: دیگر نباید دل به حرف های خزان زده اندوه داد؛ این دیدگان باید وقف تماشای بهار شوند!
باید بعد از این، دست کرد و روزهای این چنین را از ته شب های غم درآورد.
باید کاری کرد تا دشت های جمال سیزدهم، در خاطره دیگر فصل ها هم جاری باشد.