یا سید السادات

آورده اندكه: انوشيروان فرمان داد بوذرجمهر نخست وزير بلندمرتبه اش را كه مردى حكيم و دانشمند و گرد آورنده كتاب « كليله و دمنه » از هند به ايران بیاورند به زندان بيندازند .

روزى به زندانبان گفت : با بوذرجمهر ملاقات كن و از قول خودت احوال او را بپرس .

زندانبان از بوذرجمهر احوال پرسيد ، بوذرجمهر گفت : دارويى دارم كه براى آرامش خود از آن استفاده مى كنم و آن توكّل به خداست ، علاوه بر اين بر اين حال راضى و خوشنودم چه بسا كه حال ديگر حالى سخت و پر مشقّت باشد .

معلوم شد زندان در بوذرجمهر اثر منفى نگذاشته و دورى از مقام و زن و فرزند و مردم را با توكل به خدا و راضى بودن به حال فعلى جبران كرده است .

انوشيروان كه مى خواست زندان براى آن مرد بزرگ عذاب باشد ولى عذاب نشد ، ناراحت شد ، از بارگاه نشينان چاره خواست ، يكى از آنان گفت : اگر مى خواهى زندان براى او عذاب و شكنجه شود بى خرد احمق و سبك مغز نادانى را هم زندان او كن زيرا روح انسان دانا در كنار احمق نادان به شكنجه و عذاب دچار مى شود .

احمقى را يافتند و در زندان كنار بوذرجمهر قرار دادند ، چند ساعتى گذشت ، احمق شروع به گريه كرد ، بوذرجمهر به او گفت : چرا گريه مى كنى ؟ ! سختى زندان و فراق زن و فرزند به پايان مى رسد و در آخر آزاد مى شوى ، احمق گفت : گريه ام براى اين امور نيست ، گريه ام براى بزغاله اى است كه به او علاقه دارم و تو هرگاه سخن مى گويى يا غذا مى خورى ، با جنبيدن ريشت ياد بزغاله ام مى افتم ! ! از آن روز بوذرجمهر در شكنجه و عذاب روحى قرار گرفت ، زيرا طبيعى است كه « روح را صحبت ناجنس عذابى است اليم » .

کتاب معاشرت

نوشته حسین انصاریان

فاصله دخترک تا پیرمرد یک نفر بود، روی نیمکتی چوبی، روبروی یک آبنمای سنگی.

پیرمرد از دختر پرسید: - غمگینی؟ - نه

. - مطمئنی؟ - نه.

 - چرا گریه می کنی؟ - دوستام منو دوست ندارن. - چرا؟ - چون قشنگ نیستم

- قبلا اینو به تو گفتن؟ - نه.

 - ولی تو قشنگ ترین دختری هستی که من تا حالا دیدم. 

- راست می گی؟ - از ته قلبم آره

دخترک بلند شدو به طرف دوستاش دوید، شاد شاد.

چند دقیقه بعد پیرمرد اشک هاشو پاک کرد، کیفش رو باز کرد، عصای سفیدش رو بیرون آورد و رفت…

به راحتی میشه دل دیگران رو شاد کرد حتی با یک حرف ساده.

دکتر حسابی:
لذت بردن را یادمان ندادند !
از گرما می نالیم . از سرما فرار می کنیم . در جمع از شلوغی کلافه می شویم و در خلوت از تنهایی بغض می کنیم .
تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و آخر هفته هم بی حوصلگی تقصیر غروب جمعه است و بس !
همیشه در انتظار به پایان رسیدن روزهایی هستیم که بهترین روزهای زندگیمان را تشکیل میدهند:
مدرسه . . .دانشگاه . . . کار . . .
حتی در سفر همواره به مقصد می اندیشیم بدون لذت از مسیر!
غافل از اینکه زندگی همان لحظاتی بود که میخواستیم بگذرد . . .

نعمت‌هاي دنيا كوچك است، اصلاً دنيا كوچك است. دنيا يعني پست و پايين. پيامبر خدا به اباذر فرمودند:
يا اَباذَر، الدُّنيا مَلْعُونَةٌ وَ مَلْعُونٌ ما فيها اِلّا مَا ابْتُغِيَ بِهِ وَجْهُ اللهِ وَ ما مِنْ شَيءٍ اَبْغَضُ اِليَ اللهِ تَعالي مِنَ الدُّنيا خَلَقَها ثُمَّ اَعْرَضَ عَنْها فَلَمْ يَنْظُرْ اِلَيْها وَلا يَنْظُرُ إلَيها حَتّي تَقومَ السّاعَةٌ؛ اي ابوذر، دنيا و آنچه در آن است لعنت شده است، مگر آنچه با آن رضاي خدا تحصيل گردد. و پيش پروردگار عالم مبغوض تر از دنيا نيست. آن را بيافريد، سپس از آن اعراض نمود و ديدة رحمت بر آن نيفكند و تا قيامت نيز به آن نظر نخواهد فرمود.
اميرالمؤمنين (ع) دربارة پستي دنيا مي‌فرمايند:
مِنْ هَوانِ الدُّنيا عَليَ اللهِ اَنَّهُ لا يُعْصي اِلّا فيها وَلا يَنالُ ما عِنْدَهُ اِلّا بِتَرْكِها؛ براي پستي دنيا همين بس كه تنها محل معصيت خدا آنجاست. و براي رسيدن به پاداش خدا راهي جز ترك آن نيست.
اگر كسي از دنيا بگذرد، كارش درست است.

《بر گرفته از کتاب زيبايي اخلاق نوشته حبيب الله فرحزاد》

شخصی به یكی از خلفای دوران خود مراجعه و درخواست كرد، تا در بارگاه او به كاری گمارده شود.
خلیفه از او پرسید: قرآن می‌دانی؟
او گفت: نمی‌دانم و نیاموخته‌ام.
خلیفه گفت: از به كار گماردن كسی كه قرآن خواندن نیاموخته است، معذوریم.
مرد بازگشت و به امید دست یافتن به مقام مورد علاقه‌ی خود، به آموختن قرآن پرداخت.
مدتی گذشت، تا این كه از بركت خواندن و فهم قرآن به مقامی رسید كه دیگر در دل نه آرزوی مقام و منصب داشت و نه تقاضای ملاقات و دیدار با خلیفه.
پس از چندی،خلیفه او را دید و پرسید:
«چه شد كه دیگر سراغی از ما نمی‌گیری؟»
آن آزادمرد پاسخ داد:
«چون قرآن یاد گرفتم، چنان توانگر شدم كه از خلق و از عمل بی‌نیاز گشتم».
خلیفه پرسید:
«كدام آیه تو را این گونه بی‌نیاز كرد؟»
مرد پاسخ داد:
«مَن یَتّقِ اللّه یَجعَل لَهُ مَخرَجاً وَ یَرزُقهُ مِن حَیثُ لایَحتَسِب ؛ هر كس از خدا پروا بدارد و حدود الهی را رعایت نماید، خدا برای بیرون شدن او از تنگناها، راهی پدید می‌آورد و از جایی كه تصور نمی‌كند، به او روزی می‌رساند و نیازهای زندگی‌اش را برطرف می‌سازد». (سوره‌ طلاق، آیات 2 و 3)